Yalnızlık

Yalnızlık çok garip bir olgudur. Aslında insan genellikle yalnızlıktan şikayetçidir ancak zaman zaman da yalnız kalmak ister. İşin ilginç yanı, bazen bir alo dediğinde gelebilecek arkadaşların varken yalnızlığı seçmektir. Zaten aslında öbür türlü de insanın yalnız kalmak istemesinin bir kıymeti olmaz. Çünkü istese de istemese de yalnız kalmak zorundadır.

Yalnızlığın sevilmesi aslında belli bir seviyedeyken iyidir. İnsan yalnız kalınca kafasını dinler, rahatlar. Çok fazla yalnız kalmamak ise zararlıdır, hem de çok fazla. Çünkü bir süre sonra artık öyle bir bunalırsın ki bu dünyadan kaçmak istersin. Bu durum sürekli farklı insanlarla beraber olunca da değişmez.
Ancak bence yalnızlık konusunda insana en zararlı olabilecek durum tamamen yalnızlıktır. Yani yukarıda açıkladığım, yalnız kalmama imkanın olduğu halde belli bir müddeti aşarak çok fazla yalnız kalma durumudur ki insan bu duruma düşmüşse kesinlikle arkadaşa ihtiyacı vardır ama bu durumu kabullenmeyerek yalnızlığı seçmişse bu bir psikolojik bunalıma ve sıkıntıya işarettir.
Bu tamamen yalnızlık durumundan kurtulmanın yolları vardır ancak genellikle büyük cesaret ve özgüven gerektiren çözüm yolu pek seçilmeyerek daha çok en sonunda arkadaşlarının o kişinin yalnızlığını farkederek onu yalnız bırakmamasıyla çözülür.
Asıl ve gerçek çözüm yolu ise zor olandır. Zira diğer yol geçici bir çözümdür, belli bir süre sonra insan tekrar yalnızlığa gider. Ve daha sonra ki yalnızlık ilkinden genellikle daha ağır olur.
Özgüven gerektiren diğer yol ise sıkıntının üstüne giderek insanı sıkan o durumun çözümünü aramaktır. Çözüm olumlu da olsa, olumsuzda olsa en sonunda kişi yalnızlığından kurtulacaktır ki eğer istenen mutlaka o sıkıntının olumlu sonuçlanmasıysa malesef insanı bu derece derin bir yalnızlığa sokacak kadar büyük sorunların olumsuz sonuçlanma ihtimali, olumlu sonuçlanma ihtimalinden fazladır.