1 Mayıs

Bugün 1 Mayıs. Aslen başta Dünya Emekçi Kadınlar Günü olarak kutlanmaya başlanan ancak daha sonra direk İşçi Bayramı olarak evrilen bir gün.
Türkiye’de sol-komünist grupların özellikle Taksim meydanı üstünden bir ısrarla bugünü bazı yerlerde şiddet kullanmak suretiyle geçirdiği bir gün. Peki aslında bugün neden Taksim meydanına girişe izin verilmiyor? Daha birkaç yıl önce üç sene boyunca kutlandı da şimdi ne oldu?

Bu soruya çoğu kişinin cevabı Gezi süreci oluyor. Ama bence durum bu değil. Zira zaten 1 mayıs daha önce Taksim’deyken hiçbir olay çıkmamışken şimdi gezi gibi suni oluşturulmuş bir saman alevinin tekrar canlanacağını düşünmek pek doğru olmaz.
Bana göre bu sene hükümetin Taksim konusunda takındığı bu tutumun sebebi kısa süre önce çok yoğun bir şekilde tartışılan ve seçimden sonra biraz durulan bir mesele olan Cemaatin meselesinin artık unutulmasını sağlamak istemesidir. Hükümet artık bu meseleyi biraz daha arka plana atmak istiyor. Zira hükümet bu meseleyi konuşmaktan yoruldu. Zaten istediği kadar konuşsa da bu konu çok sağlam bir lastiğe benziyor. Ne kadar çekersen o kadar büyür. Hükümetin bu konuda daha önce özellikle Roboski meselesinde çok canı yandı. Roboski meselesi altı aydan fazla süre gündemde kaldı ki bu süre Türkiye gibi günden güne gündemi değişen bir ülke için çok uzun bir süre. Bu Cemaat meselesinde de aynısını yaşamak istemediğinde dolayı hükümet artık gündemi değiştirmek istiyor. Yani hepimiz biliyoruz sendikalara Taksime çıkma dediğimizde neler olacağını. E komünistlerin sokakları yakıp yıkmasından daha güzel mağdur edebiyatı yapabileceği bir mesele olmadığından şuanda gündemi değiştirmek için meydanların yakılıp yıkılmasına izin veriyor.
İşe yarar mı? Evet.
Etik mi? Hayır.